مدارک لازم برای درخواست ویزای نیکاراگوئه (اگر از پاناما اقدام کنید):

ویزای نیکاراگوئه (ویزای توریستی با اعتبار ۳۰ روزه) رو در پاناما دریافت کردم. ما ایرانی ها تا همین چند وقت پیش برای ورود به نیکاراگوئه ویزا نمیخواستیم و میتونستیم تا ۹۰ روز توی کشور بمونیم اما مدتیه قانون عوض شده و برای گذر از این کشور کوچک در آمریکای مرکزی هم ویزا میخوایم!

روز اول سفرم در پاناما به سفارت نیکاراگوئه رفتم، بهم لیست مدارک مورد نظر برای گرفتن ویزای نیکاراگوئه رو دادن و من باید مدارک رو به ایمیلی که دادن میفرستادم!
لیست مدارک:
۱. بلیط رفت و برگشت به نیکاراگوئه
۲. تمکن مالی برای مدتی که اونجا هستیم
۳. فرمی که سفارت بهم داد و باید پر می کردم
۴. عکس از دو صفحه اول پاسپورت و ویزاهای قبلی
۵. رزرو هتل یا هاستل
۶. دعوتنامه!
من تمام مدارک بجز دعوتنامه رو برای ایمیل فرستادم و برام ایمیل اومد که دعوتنامه لازم داری. از دوستانم در پاناما پرسیدم، کسی رو نمیشناختن و سپس ایمیلی براشون فرستادم و توضیح دادم من دوستی در نیکاراگوئه هنوز ندارم. بنظرتون چکار کنم؟
بعد از یک هفته پیغام دادن میتونی ویزاتو از سفارت بگیری.
۳۰ دلار هزینه ویزای سی روزه بود و البته دو قطعه عکس هم میخواستن که جایی نزدیک سفارت رفتم و گرفتم!
امیدوارم روزی بتونیم از تمام این خط های نامرئی بدون اجازه عبور کنیم!

از کاستاریکا به نیکاراگوئه:

از کار داوطلبانه در مدرسه ای در کاستاریکا تا کار داوطلبانه در مزرعه ی شکلات در نیکاراگوئه:

امروز ساعت پنج صبح از خواب بیدار شدم. دوش گرفتم، کوله ی سنگینمو پس از بیست روز روی دوشم گذاشتم ،از جنت نازنین که بیدار بود خداحافظی کردم و قدم زنان به سمت ایستگاه اتوبوس راه افتادم.
ساعت شش و نیم صبح سوار اتوبوسی به سمت مرز شدم که شش ساعت طول کشید، توقف های زیاد داشت و ۵،۵۰۰ کلن (حدود ده دلار) قیمتش بود.
Alajuela- Peñas Blancas

در مرز اتوبوس مارو روبروی پلیس پیاده کرد. متوجه شدم اول باید به یک اتاقک کوچک برم و نه دلار خروجی برای کاستاریکا پرداخت کنم. سپس برای مهر خروج رفتم و طبق معمول منو ده دقیقه نگه داشتن، ازم سوال پرسیدن و سپس مهر رو زدن.
سپس پیاده حدود ده دقیقه روی خط های نامرئی بین دو کشور راه رفتم تا یک پلیس منو نگه داشت، پاسپورتمو گرفت، ویزای نیکاراگوئه رو دید و دوباره سوال پرسید. بعدش منو به سمت پلیس مرزی نیکاراگوئه راهنمایی کرد. هیچ صفی نبود و نفر اول زود پاسپورتمو تحویل دادم اما زن با دیدن اسم ایران بعد از سوال های همیشگی :
(برای چی سفر میکنی؟ بلیط خروج داری؟ کجا قراره بمونی؟ دلیل سفر به نیکاراگوئه؟ ویزای نیکاراگوئه داری؟ چند روز قراره بمونی؟ چرا بلیط برگشتت به ایران نیست؟ و …)
به یک سمتی رفت و بیست دقیقه بعدش برگشت و ازم دوازده دلار خواست (هزینه ورود به نیکاراگوئه) و سپس مهر ورود رو زد.

کمی آنطرف تر اتوبوسی رنگی و کوچک ایستاده بود که پایتخت میرفت و در شهر ریواس توقف داشت.
ریواس شهری نزدیک دریاچه “کوسیبولکا” که جزیره امتپه در اون قرار داره هست و تنها نیم ساعت تا مرز فاصله داره!
انقدر از دیدن کشور جدید و تفاوتش با کاستاریکا خوشحال بودم که نیم ساعت بسیار سریع گذشت و من در ریواس پیاده شدم. از اونجا یک سیم کارت خریدم و برای دو هفته شارژش کردم (روی هم شد ۵ دلار با ۲ گیگ شارژ و اینترنت) و سپس یک تاکسی گرفتم تا روستای سن خورخه!
تاکسی ۳۰ کوردوبا بود. کمتر از یک دلار. (هر دلار آمریکا ۳۳.۵۰ کوردوبای نیکاراگوئه هست) و از سن خورخه سوار یک کشتی ۱.۵ دلاری شدم به سمت جزیره امتپه!
چرا امتپه؟ چون یک کار داوطلبانه در یک مزرعه و هاستل وگان که از میوه کاکائو شکلات درست میکنن پیدا کردم و یک ماه قراره اونجا باشم!
و چونکه این جزیره وسط یک دریاچه در وسط نیکاراگوئه قرار داره و دو آتشفشان بزرگ داره و بنظرم بسیار خاص ‌و جادوییه!

بریم که روز های هیجان انگیز در انتظار رسیدن ما به جزیره هستن!

ممنونم که با من سفر می کنید. برای خواندن سالگرد دو سالگی سفر، اینجا کلیک کنید.