کتاب فراتر از ناپیدا

پس از قونیه، ندایی از آمریکای جنوبی او را به سوی ناشناخته‌ها می‌کشاند. قرار بود فقط سه ماه در یک پروژه‌ی داوطلبانه در اکوادور شرکت کند، اما این مسیر به سال‌ها سفر تبدیل می‌شود: از کوه‌های آند تا جنگل‌های آمازون، از کلبه‌های گواتمالا تا شهرها و سواحل مکزیک. در این سفر، او از اکوادور، کلمبیا، بولیوی، پرو، شیلی، آرژانتین، اروگوئه، برزیل، کانادا، جمهوری دومینیکن، هائیتی، پاناما، کاستاریکا، نیکاراگوئه، گواتمالا و در نهایت مکزیک عبور می‌کند.

این کتاب تنها شرح یک سفر نیست؛
روایتی‌ست درباره‌ی رشد، آزادی، و گام‌نهادن در مسیر رؤیاها—حتی زمانی که جهان به تو می‌گوید «نمی‌شود».

کتاب “فراتر از ناپیدا”، تنها یک زندگی نامه نیست. روایتی است از دختری نوزده ساله که با هزاران پرسش و تردید، خانه اش را در تهران ترک کرد تا پاسخ‌هایی را بیرون از مرزهایی که در آن زاده شده بود، بیابد.

وقتی نوزده ساله بودم، صدایی در درونم شنیدم. صدایی که از قونیه می آمد و می گفت:” بیا.” صدایی که می گفت باید بروم. جایی فراتر از آن‌چه می شناختم. نمی دانستم چرا، تنها می دانستم چاره ای جز گوش دادن به آن صدا نیست. چیزی برای از دست دادن نداشتم. اولین مقصد قونیه بود. سفری که با شوق دیدار آرامگاه مولانا آغاز شد. اما به جست و جویی عمیق تر از آنچه تصور می کردم انجامید. در قونیه برای اولین بار با خودم روبرو شدم. با ترس هام، پرسش هام و اشتیاقی برای تجربه‌ی زندگی. نه فقط در معنا بلکه در عمل.

اما داستان آن‌جا تمام نشد. قونیه تنها آغاز بود. پس از آن، برای تجربه‌ی یک دوره ی ده روزه ی سکوت به نپال رفتم. سفری که معنای “مرگ” را در ذهنم زیر و رو کرد. نپال، عینکی به من هدیه داد که می توانستم با آن، دنیا را با چشم های جدیدی تجربه کنم. از دل همان سکوت ها، صدای دیگری برخاست. صدایی که از آمریکای جنوبی می آمد.

“بیا”.

این صدا نه منطقی بود و نه برنامه‌ریزی‌شده. اما می دانستم راهی جز گوش دادن به آن ندارم. بار سفر بستم و بی آنکه کسی را بشناسم، برای سه ماه کار داوطلبانه راهی اکوادور شدم. سفری ‌که تصور می کردم تنها چند ماه طول بکشد، به سال‌ها سفر و زندگی با مردم در سراسر آمریکای لاتین تبدیل شد. از اکوادور به کلمبیا، بولیوی، پرو، شیلی، آرژانتین، اروگوئه و برزیل سفر کردم. از برزیل به کانادا، جمهوری دومینیکن، هائیتی، پاناما، کاستاریکا و نیکاراگوئه رفتم. یک سال در گواتمالا زندگی کردم. و سپس به مکزیک رسیدم. در هر کشور، هر روستا و هر خانه ، بخشی از خودم را یافتم.

در طول این سفر چند ساله، نه فقط جغرافیا، بلکه نگاه من به زندگی نیز تغییر کرد. آموختم که آزادی، لزوما در مقصد نیست. بلکه در حرکت است. در گام نهادن، در گوش دادن به صدای درون و در راستای آن قدم برداشتن، حتی هنگامی که هیچ کس متوجه مسیرت نمی شود. “فراتر از نایپدا” دقیقا همین است.
شجاعت زیستن بیرون از چارچوب ها، حتی وقتی همه چیز نامطمئن و سخت است.